Premio OzieriPremio Ozieri di Letteratura Sarda 

Tristas che-i sa notte,
sas umbras de sos fizos de Barbagia
brusiaos de s'odiu,
si pesan(a), e s'isprican(a) sa pena
in sa luchente cara de sa luna,
chircande sos sorrisos isvanìos.

 

Fizos d'unu desertu irmenticau,
arau fortzis solu de sa morte,
naschìos d'una sorte fatt'e preda;
isettan(a) chi benzat su lentore
a lis labare sas pragas apertas.

 

Boches de solidade
su murmuttu tramandan
de edade in edade
ma su tempus est surdu.



Pesatinde Barbagia,
e dae su dolore
de fogu, ti nde fràbica un'ispada,
che-i su coro 'e su sole buddìa,
e brùsia sentza pena
sa radichin'e su martìriu tuo.

 

In su muru 'e s'ódiu
apéribi una janna
chi siat de artura tantu manna
cant'est artu su sole a mesudie;

 

chi siat del largura tantu larga
cant'est largu su coro 'e sa natura:
pro chi colet ridende su beranu
chin tottu sos profumos ch'at in sinu;

 

pro chi colet cantande s'arveschìa
chin tottu sos lentores de manzanu;
pro chi si nde cunfortet su desertu
e ti torret sos fizos fattos frores.

Pietro Mura

1° premio ex aequo 1959 (Nuorese)

Torna all'inizio del contenuto