Premio OzieriPremio Ozieri di Letteratura Sarda 

Ti miro ancora e ancora sas venas
an pàlpitos pro te, pius sentidos
forsis, ca penso, ‘idéndedi, a fuidos
pensamentos d'amore, de un amore
fattu de risos bellos, de dolore,
de ojadas furànzulas e penas.

 

Nascheit improvvisu, cre' non cre',
tra tzoccos de marteddos e frusciare
de pianas, cand'enias a chircare
asciuza pro atzèndere su fogu;
totta brios, moinas, totta giogu;
e-i sa pius bella fìt pro te.

 

Non meda sos faeddos, bastaian
sos risos bellos de sa gioventura.
Tando sa vida fit totta lugura:
unu 'eranu de gioias ebbia,
e una serenada 'e simpatia
su coro cun sos ojos cantaian.

 

Poi una die mi ses isparida.
E sun passados, sos annos. Passados...!
Tenimus, oe, fizos istimados,
unu diversu amore tott'e duos:
Eo sos mios e tue sos tuos
affettos e fastizos de sa vida.


Perdidos sun(u) colores e brios,
su tempus nos at ambos cambiadu.
Oe solu, s'ammentu 'e su passadu,
nos ligat e nos unit un istante.
Però, de tando, tottu ch'est distante:
sos risos tuos e sos inghìrios mios.

 

Bae in bonora, bae e torra ancora,
s'asciuza pius bella est sempre a tie:

 

Como che una sorre ses a mie:
pius bella mi pares, pius cara.
As in sos ojos una lughe rara
pius pura de tando, incantadora.

 

Forico Sechi

1° premio ex aequo1958 (Logudorese)

 

Torna all'inizio del contenuto