S'iscuru de sas nottes chena isteddos
m'hat astrintu cun ungias de astore;
e in sas francas suas che isciau
m'hat tentu, annos e annos, surdu e zegu
inue sos ammentos de sos giajos
morini, intro su tempus istudàdos.
Solu e in s'orfanìa de su passadu,
che un'alvure chena terra in pese,
so andadu e andadu, attraessende
inchesurados uttorinos longos
e istrintolzos chi no' han bessìda.
Sardigna, marna acchènsida, ite nottes
a fizos tuos in prenda basa dadu!
Ma tue haias sempre in coro tou
sas lughes de su caminu 'e sa paza
cando in mesu 'e chelu biancu nidu
paret s'arcuparàdu 'e sas isperas.
E deo, cun sos chertos fattu a frade,
ti 'idia in sa faina 'e su massaju
sabiu e pensamentosu, cando abberit
su primu sulcu in sa tuia sestàda.
Che puzone ch'iscùttinat sas alas
da-e su nie soltu e torra in bolu
si pesat in s'aera biaitta,
curro, Sardigna, cun tegus in coro
in camineras largas e abbertas
ue brujan che fogu sos ammentos:
pàsida e giara mi faghet de ghìa
sa messadolza de sa luna noa.
Como chi e mi po net fune in pese?
Bido sas binzas tuas soliànas
ammanitzàdas cun suore caldu
pro sa 'innènna chèrfida, isettàda
in dies de frittura e de iscuru;
e abbratzo in alenos de amore
sas noas avreschìdas ch'hasa in sinu
cun sos fizos de crasa a manu tenta.