Lun' 'e Austu, tundha, a mesu chelu,
sura roccalzos, tuppas, usciarèos,
e fèrulas, e pedras, e suèlzos.
Da-i sos fenos e-i sos bardos siccos,
da-i sas pedras de sas muridinas,
da-i sas nàes bestidas de arghentu
unu cantigu bellu, chena fine.
Sa calura hat sulzidu ogni vena
e hat tintu de grogu sa campagna;
s'àe, chilchendhe s'ultimu buttìu,
bolat e bolat da-i sas chimas bascias
a sos lugores de sas cosas siccas.
Sa terra hat bidu mesudies de fogu.
A candho a candho, da-i su coìle
sutta s'aèra, unu picaloru
assuconat sas umbras de sa luna:
s'ama drommida corno est sonniendhe
e abbas friscas e pasturas birdes
e carignos de ervas e de frinas.
Notte bella 'e morte. Su pastore,
solu subra sa pedra 'e su jannile,
sutta s'umbra chi furat a sa luna
sa cobeltura, est bidendhe dìes
de sorte mala, àteras dìes passadas ...
Cras, sutta s'umbra calda 'e sos suèlzos,
peri sos bardos e-i sos fenos bascios,
fatt'a sos fossos siccos e lanidos,
sas arveghes tott'ossos, chen'alenu,
s'han a falare, appittu a sa morte.
Alta, sa car'allutta 'e su sole
subra su olu largu 'e sos bentulzos.