E candho has a passare, mortu 'e sidis
e de famine, pienu 'e piaes,
istrazzuladu, in sas carrelas nostras
piueròsas, zocca a-d'ogni gianna,
poveras giannas de povera zente,
e intra e pasa, e càzzadi su famine
e-i su sidis: nos amus a partire
tottu su ch'amus, chi nos est restadu:
una ràtula 'e pane arribada,
unu mossu 'e casu erveghinu,
-un'asgioneddha 'e abba tribulada.
Addainanti t'has a bider osgios
marturiados dai su piantu,
pro chi' est fuidu e pro chi' est mortu
de morte mala, pro chi' est contendhe
annos longos e tristos de presone,
pro chi' est fuendhe peri sos buschedos,
pessighìdu che porcu, e-i sos roccalzos,
pro sas dies de famine e-i sas nottes
de disisperu, pro totta sa vida
semeneda 'e fiores de piantu.
E tandho has a nàrrere: - Cagliàde,
diffortunadas, mamas de dolore:
da oes pius no azis a pianghere
sos fizos bostros peri sas carrelas,
sura sas roccas, fattu a sos masones.
Pesàde, bervegalzos e crabalzos
mortos de famine: in sas nottes frittas
azis a àer'una domo calda,
e' ue fin sos pasculos de pedra
azis a bider mares de trivozu
e baccas rassas e arveghes meda.
Pèsade, zappadores e massasgios:
sos mudesgialzos e-i sos bardos rèos
han'-a benner a campos de laòre
e ogn'ispig'hat a dare ranos d'oro.
E cantade: sa terra est in fiore;
su tempus nou promissu est cominzadu,
tempus de paghe, tempus de perdonu.