Cras, o fillus, eis a torrài gratzias.
Cras;
Candu sa terra nostra benedìtta
de ì lambrigas e su sudòri nostu,
- de i lambrigas e su sudòri
de ghì primu de nos ha crettiu,
sunfrìu, penàu, prantu po su bellòri
arèsti de custu puinu de pedra sanguingia
chi sa tentu bivèndu che murvòins
me' i' medàus spànaus, spedrius
n coddus e canàbi de monti,
n gutturu' di arrìu, n cuccurus e mitzas,
e abì sa terra fia prus pagu susùnca
po podi campài e bivi 'n s'abètu
chi arrennescèssidi su bisu de is antìgus
chi ianta postu su fromèntu
po sa cotta chi nos oi seus nforrèndu
po fillus e nebòdi' nostus - adài mudàu facci,
eis a torrài gratzias.
Cras;
candu sa Sardinia nosta
adèssi torràd' a nasci ad èssi,
a differènzia de immòi, mamma po tottus,
e che angioins de latti tottus ant'a podi
sui a is tittas de issa
e non ci ant essi fillastu' fastimàus,
e non ci ant essi prus chi cròccada
nsu mbragu a stoia 'e spadua
e chi cròccada a lettu n su callènti

de ua domu diciòsa,
e non ci ad'èssi chi papada e istrusciada
candu atrus ant'essi a mesu brenti
e atrus ancòra morrènd'a finingòins
de su fam'e ierru,
eis a torrài ierru.
Cras;
candu no eus a prangi prus, cumènti fadèus oi,
i fradi' nostu' pru' bellus
spedrìus n tottu su mundu
cumènt'e cains arròppaus,
- pedrullàris andend'e logu n logu
po un pitzicòrru 'e pain -
a ingugiài scusròxius po is atrus;
nè i sorris nosta' bonas
antèssi prus allènsa murrungiàdas
in domu 'e meris susùncas,
ne trustullud' e iogu
de genti millindràda e tòttu vizius.
Ma faiènas che a bis e che abis tittu a ua scussùra
s'ant'a setzi a is trabaxius de ferru
chi seus approntèndu po issas
po chi traballinti e bivanta,
no prus srebidòras, ma meris
de issas e tottu n logu nostu,
eis a torrài gra tzias.
Cras;
candu, tottus, mannus e pittìus
s'ant'accattài ca i' malis no si sananta
cun mangiucus di erba proffettòsa
ammèsturàda a farra de corru abrabàu,
ne a bre o a chistions tontas,

ma cun arrimèdius chi giuinti,
eis a torrài gratzias.
Cras;
candu no prus avèsu a su chi Deus faidi,
su sardu nòu cun gana e cun sentìdu
ad a fai scendiài sa terra nosta
de su chi srepi po bivi,
e nei ad èssi abbundànzia e beinstài
e tottus ant èssi biatzus senz'e meris,
eis a torrài gratzias, e s'eis a benedixi.
Is affressadòris insàras
no ant'a cantài prus su fami,
s'abbosòngiu, sa tristùra e su disisperu
de sa terra nosta, ne su prantu po i tirna grais,
ne is arrevesas istruntzas chi scadrancibanta
[i baccas.
Ma ant'a cantài su spantu
arrenèsciu po gana de i' sardus tostorrud':1s
chi anti crettiu e tentu fidi in sa bundàd1,
sa passienzia, sa valentìa de is traballàntis
e su passàu ad a parri ua notti de .cogus sudrus.
E ad.èssi barrillòca e prexu omma di
po festa' bellas n paxi.