A giannas abbertas

Chi s'abberzan
che tegas de trigu ingranidu
sas chesuras de s'inguglionìa...
E in sos canterzos rujos de sa luna
chi rian sos disamparados...

Deo

fizu areste de sàbias pedras traittas
lis intendo unu dillu antigòriu in benas
chi si misciat a disa 'e cuncordu in s'aera
a su ballu attonadu de unu sonette;
e m'atzendet cun issos ammentu e dolore
fattendenos che pare in s'arrennegu.

Bell'e gai su passu accabadu 'e su tempus
cantu mai a s'ispérrumu accurtzu
ammonestat sas turres pazosas e surdas...
Sa tzàcchida grae de sos tronos
a chelu nettu illatzat sos fundales.

No!
No est totta s'insoro sa rugh' 'e su mundu.
No est solu su tou s'arcupintu 'e sa vida.

Ello e in cale isteddu malésigu est iscrittu
chi non sian de tottus in tottue
su 'olu de sa rundine dogn'annu
su sonu 'e su fiore abbutturende
s'ammaju 'e unu fizu in su cabiju
su dillìriu 'e s'abe affainada!

Hamus galu bisonzu 'e dies mannas!
E de sònnios altos suerados...

Gai tottu sas còndumas fizas cabales
de sièntzia e virtude
como curran umpare
rios illacanados de amore...

Chi s'abberzan che péssighe ruju
sas làcanas attatas...
E in sos càvanos tundos de sa luna
chi rian sos disamparados.