IN NOTTES D'ISTEDDACHE

Cando, in nottes de isteddache,
sa luna caminande istramat
granzas de nues chi s' isfachene,
a chie, ischidu e solu, vadiat, paret
de immaginare camineras astragadas
chi andan in palas de sa luna,
uve s'anima lasinat chene sonos
e no iscit si si podet animare
o s'at a andare pro semper.
Est sa tristura, su disizu , 'e morrer,
su esser troppu minore e si sapeschere.
Est s'irmeru 'e s'isperder in su mundu
e de torrare a esser guttia 'e abba
o alenu 'e ventu. Ca · sa vida
a bortas est una gherra contr' a tottus,
o nos paret, e aviamus cherftu a morrere,
ca a bincher chin chie cherimus vene
est semper pejus de perdere.
Tando s'omine solu galu ischidu
s'i nd'inghelenat badiandesi sa luna,
comente si nde dormiat a minore,
in sa coa 'e sa marna, a lambria in punta,
e nde l'iscazat su coro,
che tuccaru in su latte,
e l'arrtmat sa mente
a pessare chene paragulas
vijones chene sonos.
Oh, no mi nd' ipp' andau a sa luna,
mancu in sos viazos de su coro,
si avi' appiu inoche terra sana!
· Mi nd' ipp' irmentlcau chi so' minore
e m' ippo passiu mere 'e sos isteddos
e m' it passiu de v' esser eo ebbia.
Ma, oje chi mi pesat su esser omine
pro tottus sas lamentas de sas 'eminas
e nd'appo viigonza a esser biancu
pro tottu sa miseria 'e sos nigheddos,
oje chi, pesau pro no esser ladru,
so' ammisciu a sos ladros de su mundu,
oje chi no mi poden cherrer vene
sos ladros frades meos, ca no so' issoro,
e pius pacu sos irrobaos chi m' ingurpana
ca chergl.o vene a sos ladros, oje
eo vadio sa luna in nottes d' astragu
e mi vio lasinande chene tempus
in sas vias de su chelu, in s' isteddache,
e cuntentu mi immagino astragau.